NIESKOŃCZONA WIEDZA BOGA
Omnia nuda et aperta sunt oculis ejus; non est ulla creatura invisibilis in conspectu ejus.
Wszystkie rzeczy obnażone są i otwarte dla Jego oczu; żadne stworzenie nie jest niewidzialne dla spojrzenia Jego.
1. Boże mój, uwielbiam Ciebie jako Tego, który dostrzega wszystkie rzeczy. Znasz wszystko w sposób zarówno odmienny, jak i wyższy od wszelkiej wiedzy, jaka może przysługiwać stworzeniom. My poznajemy za pośrednictwem wzroku i myśli, niewiele jest rzeczy, o których wiemy w jakiś inny sposób, ale jakże niepodobna jest ta wiedza, nie tylko rozległością, ale również naturą i cechami swymi, do Twojej wiedzy! Aniołowie dużo wiedzą, ale ich wiedza w porównaniu z Twoją jest tylko ignorancją. Dusza ludzka, którą przyjąłeś w siebie, gdy stałeś się człowiekiem, była od początku napełniona wszelką wiedzą dostępną dla natury ludzkiej; ale nawet taka wiedza kropelką była tylko wobec otchłani owej wiedzy, wobec rozjarzonego blasku owej wiedzy, która należy do Ciebie jako do Boga.
2. Boże mój, czyż mogłoby być inaczej? Przecież od wieczności byłeś z sobą i szczęśliwość Twoja polegała na poznawaniu i kontemplowaniu siebie, Ojca w Synu i Duchu, Syna i Ducha w każdym z Nich nawzajem i w Ojcu, a więc w nieskończonym ogarnianiu nieskończoności. Jeśli znałeś tak doskonale swą własną nieskończoną Istotę, znałeś to, co było większe i rozleglejsze od wszystkiego innego, co mogłoby zaistnieć. Wszystko, co wszechświat cały w sobie zawiera, złożone razem, jest tylko wielkością skończoną. Skończone jest, choćby było bezgraniczne. Skończone jest, choć tyloma mieni się kształtami. Skończone jest, choć tak niezmiernie kunsztowne, piękne, wspaniałe. Ale Ty jesteś nieskończonym Bogiem i znając siebie, tym bardziej znasz cały wszechświat, jakkolwiek byłby rozległy, jakkolwiek zawiły i różnorodny, i wszystko, co w nim jest.
3. Wielki Boże, znasz wszystko, co jest we wszechświecie, ponieważ sam go stworzyłeś. Jest on dziełem rąk Twoich. Wszechwiedzący jesteś, boś Stwórcą wszechrzeczy. Znasz każdą część wszechświata, choćby najmniejszą, tak samo doskonale, jak znasz całość. Znasz umysł tak samo doskonale, jak znasz materię. Znasz myśli i zamiary każdej poszczególnej duszy tak doskonale, jakby nie było poza nią żadnej innej duszy w całym stworzeniu Twoim. Znasz mnie na wskroś, cała moja teraźniejszość, przeszłość i przyszłość rozpościera się przed oczyma Twymi jako jedna całość. Widzisz wszystkie te drobne, nieuchwytne poruszenia mojej myśli, które mnie samemu całkowicie się wymykają. Możesz wyśledzić każdy akt, czy uczynkiem jest, czy myślą, do jego źródła i towarzyszyć mu w całym jego wzroście i skutkach. Wiesz, jak będzie ze mną u kresu, masz przed oczyma ową godzinę, w której przyjdę do Ciebie, abym został osądzony. Jakże straszna to myśl, że znajdę się przed obliczem mojego Sędziego! A jednak, Panie, nie chciałbym, żebyś mnie nie znał. Największe to dla mnie oparcie, że wiem, iż w moim sercu czytasz. O, udziel mi więcej owej szczerej otwartości serca, której zapragnąłem. Ustrzeż mnie od lęku przed Twoim spojrzeniem, wynikającego z głębokiej świadomości, że nie staram się uczciwie o to, aby podobać się Tobie. Naucz mnie, abym kochał Ciebie bardziej, a wówczas będę w pokoju, bez jakiejkolwiek wobec Ciebie trwogi.
(z: John Henry Newman, Rozmyślania i modlitwy. Sen Geroncjusza, IW Pax Warszawa 1985, s. 114-115)
