Rozważanie dla III Zakonu na październik 2017 r.

NIEPOKALANA

„Cała piękna jest i zmazy w Niej nie masz!”

„Jasnością jest wiecznej światłości i obrazem bez zmazy Boskiego Majestatu”.

„Tchnieniem jest Bożej mocy i czystym wpływem jasności Boga wszechmogącego i dlatego nic skalanego do Niej nie wchodzi”.

„Wyniesiona jest w górę jako drzewo cedrowe w Libanie, wywyższona jako palma w Kades… Jako piękna oliwka na polu i jako jawor ponad wodami… A swą niepokalanością jako mirra wyborna daje słodkość wonności… jako balsam najczystszy rozlewa zapachy”.

A imię Jej, które ludziom podała, przez pokorną pasterkę w massabielskiej grocie – Niepokalane Poczęcie!

Godność macierzyństwa Bożego wymagała w Maryi największych łask i dlatego jest Ona pełna łaski. Łaska uświęca duszę. Musiała ja więc Maryja mieć w całej pełni, by dusza Jej była zdolna do tak bliskiego zetknięcia się z Bogiem po trzykroć świętym.

I łaski tej otrzymała pełnie tak obfitą, że nikt więcej otrzymać nie może. „Zdrowaś Maryjo, łaski pełna” - pozdrowił Ją anioł. „Rozlana jest łaska ma ustach twoich” - mówi o Niej Duch Święty. „We mnie wszelka łaska drogi i prawdy, we mnie wszystko, nadzieja żywota i cnoty...”, „Kto mnie znajdzie, znajdzie żywot i zaczerpnie zbawienia od Pana” - mówi sama o sobie.

„O Pani nasza, najświętsza Bogarodzico, łaski pełna, morze niewyczerpane bożych łask, tajemnic, hojności i darów” - woła do Niej Kościół święty.

Jest więc najświętsza Dziewica najdoskonalszym bożym stworzeniem i żadne Jej nie przewyższa. Ona jest Królową wszystkich stworzeń. Jako Królowa swą godnością przewyższa wszystkich podwładnych i gdyby ktoś osiągnął wyższą godność, tym samym byłby ponad Nią. W całym więc świecie stworzonym nie może być doskonalszej istoty nad Maryję. Ona wszystkie przewyższa.

„Wywyższona jesteś, święta Boża Rodzicielko, ponad wszystkie chóry aniołów do królestw wiekuistych!” Płaszczem Twym – słońce łaski, na skroni Twojej korona z gwiazd dwunastu – korona dostojeństwa najwyższego, pod stopy Twoje ściele się księżyc, a w kornym pokłonie hołdy Ci niosą wszystkie stworzenia. Najcudowniejsza ze wszystkich dzieł Boga, korona Jego wszechmocy!

Oto kilka myśli wysnutych u stóp Niepokalanej, pod wpływem Jej niewidocznego, a jednak odczuwalnego spojrzenia. Tak radosne te myśli, bo największym szczęściem dziecka to myśleć o godności i przymiotach swej Matki.

Najświętsza Dziewica, Matka nasza – najdoskonalszym Bożym dziełem, której żadne inne nie przewyższy! Co nam przynosi ta myśl? Nie tylko uwielbienie dla tej Jej wielkości. Nie tylko radość niewymowną z powodu takiego wyniesienia naszej Matki, ale również i ufność bezgraniczną! Wszak wszystkie skarby Matki są własnością dzieci! Wszystko, co Maryja otrzymała, dla nas ma! „Razem z Nią przyszły mi wszystkie dobra…, u boku Jej znalazłem zdroje życia”.

(z: o. Bernard od Matki Bożej OCD, Boży Kwiat co z ziemi niebios dosięgnął, Drukarnia „Powściągliwość i Praca” Kraków [1937], s. 22-24)

Rozmyślanie dla członków III Zakonu FSSPX na wrzesień 2017 r.

CHWILA ZASTANOWIENIA SIĘ NAD SOBĄ

(Ad astra. Myśli i czytania religijne, zebrała i ułożyła Maria Tańska, Warszawa [1917], s. 301-303)

Gdy się nad sobą samym zastanawiam, Boże, czuję się złożonym z dwu pierwiastków: ciała i ducha; czuje, że jestem zwierzęciem i duchem zarazem i że na przewadze jednego z tych pierwiastków polega moje człowieczeństwo, a zarazem świadome odczucie Twojej we mnie cząstki. Ciało służy mi do utrzymania istoty zwierzęcej, duch wiedzie mnie do wyżyn napełnionych Twoim Boskim duchem. Zmysły i ciało łączą mnie ze światem, dusza zaś z Tobą, Boże, i dlatego powołaniem moim jest dążyć do najwyższych doskonałości, do całkowitego zespolenia się z Twoim Duchem, stania się podobnym Tobie; kochania tak, jak Ty kochasz. Dopomóż mi, Ojcze, by miłość moja była czystą; bym kochał dobro i prawdę dla Ciebie; by mi obcymi były korzyści, jakie mogą dobro otaczać; obca próżność i chwała, jaka z prawdy dla mnie wypłynie, lecz by mi na drodze życia świeciła jak gwiazda przewodnia czysta idea miłości i prawdy Bożej.

Przeszkodą do czystej miłości może być miłość samego siebie. Będę się więc starał przezwyciężyć ją, aby mi nie była przeszkodą w mej drodze do Ciebie, Ojcze. Siebie tylko kocham, gdy jedynie sobie samemu dobrze życzę, a nie mam na względzie i innych; kocham siebie samego, gdy dobrze czynię dla honoru i chwały na świecie, gdy w czynnościach moich mam wzgląd tylko na siebie a nie na ludzi lub dobro ogólne, gdy moje namiętności staram się zaspokoić bez względu na to, czy tym wyrządzam krzywdę bliźniemu. Własna więc miłość sprzeciwia się miłości czystej, dlatego, o Boże, wyniszcz zawiązek miłości własnej w mym sercu i rozpal w nim świętsze, czystsze ognisko Bożej miłości. Naucz mnie kochać bliźnich, być dla nich pożytecznym i dobrym, prowadź mnie swoją ukochaną ręką; spraw, abym z dobrych uczynków czerpał rozkosz; pozwól, aby moje serce się cieszyło, gdy innym dobrze życzy i każdemu jest pożyteczne.

Jeżeli zdobędę wyższe w społeczeństwie stanowisko, niech mnie wielkość jego nie zaślepia; niech czuję, że im wyżej stanąć mi pozwoliłeś, Boże, tym więcej masz prawo żądać ode mnie; że postawiłeś mnie tam nie dlatego, bym pysze własnej, lecz pożytkowi ogólnemu, służyć chciał i umiał.

Spraw, Pani, by majątek miał dla mnie tylko znaczenie środka do świadczenia innym dobra; bym na wszystko, co mam, to jest na talenty, wiedzę, godności, uznanie ludzkie, majątek, zapatrywał się jako na dary Twojej miłości powierzone mi po to, abym w miłości dla innych starał się być podobnym do Ciebie.

Amen.

Rozmyślanie na sierpień 2017

DWA POZDROWIENIA

(tekst pt. Zwyczaje chińskie w: „Pochodnia Seraficka” R. I: 1926, nr 6, s. 190-191)

Ojciec Antoni Dau, misjonarz franciszkański w prowincji Shensi w Chinach opisuje zwyczaj pozdrowienia chińskiego: Scen fu, celò main? To znaczy: „Ojcze mój, czyś jadł, czy nie?”. Odpowiada się: Celò – Tak, jadłem. Takie pozdrowienie obija się o uszy przy każdym spotkaniu. Dla nas przybyłych z Europy dziwnym się wydaje takie pozdrowienie, lecz trzeba wiedzieć, że Chińczycy są narodem bez ideałów i bez szlachetności uczuć, stąd łatwiej się pojmie znaczenie i podstawę używania takiego pozdrowienia. Naród, który wyznaje najbrutalniejszy materializm; który nie wierzy w nic poza danymi swoich zmysłów; który żyje jedynie dla zmysłowości; który materializuje duchy, szuka tylko zbytku, zabaw, ryżu i opium. Naród, który w zaspokojeniu niskich żądz znajduje całe swoje szczęście, nie pojmuje pozdrowienia: „Witam” lub „Dzień dobry”. Nawet nie można tego przetłumaczyć na język chiński. Ich cała inteligencja mieści się w żołądku. Dlatego ten jest wielkim w ich mniemaniu i godnym szacunku, kto ma wielki brzuch. Stąd pozdrowienie „Czy jadłeś?” ma znaczenie: czy jesteś zadowolony ze swojego żołądka?

Z drugiej strony takie pozdrowienie jest prawdziwą ironią, albowiem nie ma tu mleka, ani sera, nie ma wina, ni oleju, nawet nie ma wody do picia, brak sałaty, kartofli, cebuli, fig, śliwek, winogron, melonów. I wobec tego pytają się: „Czyś jadł?”. Naturalnie trzeba odpowiedzieć, że się jadło, aby nie być posądzonym o brak oświaty. Na szczęście pomiędzy chrześcijanami coraz rzadziej się słyszy takie pozdrowienie, gdyż misjonarze wprowadzają pozdrowienie katolickie: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!”. Bez chrześcijaństwa nie ma tu mowy o jakiejś cywilizacji i postępie tak moralnym, jak i materialnym. Musi najpierw zaniknąć pozdrowienie: „Czyś jadł?”, a następnie wejść w użycie pozdrowienie Chrystusowe.

Rozmyślanie na lipiec 2017

SERCE NASZEJ WIARY – SERCE KATOLICYZMU

(ks. Robert Mäder,

Serce naszej wiary. Rozważania o Mszy świętej,

Wydawnictwo Te Deum Warszawa 2000, s. 78-79)

Czymżeż jest Msza św.? Współczesną Golgotą. Najważniejszy dzień całej historii świata, to Wielki Piątek. Najważniejsza godzina w historii świata, to godzina konania Chrystusa. Od tej godziny zawisło zbawienie świata po wszystkie wieki. Cóż czynił Jezus na krzyżu? Od godziny 12 do 3 odprawiał Mszę św. Odprawiał Mszę św. jako zastępca i przedstawiciel całego rodzaju ludzkiego. Odprawiał Mszę św. uwielbienia i oddania się aż do ostatniej kropli Krwi, do ostatniego ścięgna swojego Ciała, do ostatniego oddechu swoich piersi. Oto uznanie najwyższych praw Boga do własności i panowania. Ta Msza św. jest pokutą i zadośćuczynieniem za wszystkie grzechy całego świata. „On niemoce nasze nosił. On cierpiał na sobie nasze bóle. On był zraniony za nasze zdrożności” (Iz 53). To Msza ubłagania i wołanie o zmiłowanie nad nami.

Ta trzygodzinna Msza św. ukrzyżowanego Arcykapłana, Chrystusa, zrobiła w niebie takie wrażenie, że Bóg z powodu tej ofiary postanowił człowiekowi odpuścić grzechy i przywrócić go do wiecznej szczęśliwości. Ludzkość została odkupiona. Jasną jest rzeczą, że to największe zdarzenie między stworzeniem świata i sądem ostatecznym, które ustawicznie stoi przed Bożymi oczyma, nie może i na ziemi iść w zapomnienie. Wspomnienie tej ofiary jest stale a żywo przechowywane we wszystkich kościołach i rodzinach, w krajach katolickich nawet przy drogach i po górach, przez krucyfiks, jako błogi znak odkupienia.

Lecz sam krzyż, chociaż tak pełen znaczenia, jeszcze nie wystarcza. Krzyż nie jest Chrystusem. To tylko jego obraz. Wszechświatowej doniosłości dzieło krzyżowej ofiary, nie tylko przez obrazy winno dalej przemawiać. Ono powinno dalej żyć. Krwawa ofiara Chrystusa jako zbawienie świata musi w pewnym sensie być również nieśmiertelna, wszędzie obecna, i wiecznotrwała, jako coś wielkiego, niezapomnianego aż do sądu ostatecznego. Oto cel katolickiej Mszy świętej.

Rozmyślanie na czerwiec 2017

SERCE PANA JEZUSA JEST SERCEM WALECZNEGO WODZA

(ks. Walerian Mrowiński T.J.,

Miesiąc czerwiec poświęcony Najświętszemu Sercu Pana Jezusa z przykładami dla ludu polskiego, Wydawnictwo Księży Jezuitów, Kraków 1922, wyd. X, s. 117-120)

Jest w zwyczaju u wszystkich narodów, że wodzowie po wielkich zwycięstwach świetne obchodzą triumfy, że wodzom stawia się pomniki, że ich zwycięstwa zapisują w kronikach narodu. Bracia Machabeusze, którzy w najtrudniejszych czasach z takim wielkim męstwem i poświęceniem walczyli za wiarę i niepodległość wybranego ludu, okryli się nieśmiertelną chwałą. W dwóch księgach Pisma świętego znajdujemy opis ich dziejów. A kiedy Dawid poraził olbrzyma Goliata, który bluźnił Imieniu Pańskiemu i urągał ludowi Bożemu, śpiewano mu pieśni, gdy wracał w triumfie: „Poraził Saul tysiąc, a Dawid dziesięć tysięcy” (1 Król 17, 7).

Pierwszeństwo jednak między wszystkimi wodzami należy się Panu Jezusowi. Żadne serce ludzkie nie dorównywało w męstwie, w dzielności, w poświęceniu Sercu Pana Jezusa. Żaden też zwycięzca nie obchodził większego triumfu niż Pan Jezus.

Inni zwycięzcy walczyli tylko przeciw nieprzyjacielowi jednego kraju, Pan Jezus walczył przeciw wrogowi całego rodzaju ludzkiego; inni odnosili korzyści i triumfy krótkotrwałe, Pan Jezus odniósł zwycięstwo na wieki. A to jak? Wskutek upadku pierwszego człowieka przyszła śmierć na świat, nie tylko śmierć ciała, ale co gorsza śmierć wieczna duszy. Ludzie sami, jęcząc w okrutnej niewoli, nie mogli się z niej uwolnić. Poganie nawet wołali: „Sam Bóg musi z nieba zstąpić, aby nas wybawić!”. Chrystus Pan umierając na krzyżu, zwyciężył świat, śmierć i szatana przeklętego oraz otworzył nam niebo. O Zbawicielu to powiedział umiłowany uczeń: „Zwyciężył Lew z pokolenia Judy” (Ap 5, 5), a św. Bonawentura: „Włócznia Longina odtrąciła miecz Cherubina, który nam bronił przystępu do raju”.

tr. Tomasz (Juliusz Łysiak)

Sprawa świętości w twórczości literackiej, 

w działalności publicystycznej i w życiu Zofii Kossak

W lecie 1914r. Zofia Kossak przyjechała na wakacje ze studiów malarskich w Szwajcarii, na które z powodu wybuchu wojny światowej miała już nigdy nie powrócić. Zresztą już rok wcześniej po kilkumiesięcznym pobycie w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych sama stwierdziła że „artystki” z niej nigdy nie będzie: Z Warszawy wróciłam przed dwoma tygodniami, mając „sztuki” wyżej uszu, a właściwie nie sztuki, ale samej zażydowszczonej szkoły, kolegów chuliganów okropnie kudłatych, koleżanek o przedziwnych obyczajach i całego tego milieu. Nigdy nie będzie ze mnie artystki, bo uczyć się trzeba, a w Warszawie, Paryżu czy Monachium „bohema” jest jednakowa.

W Szwajcarii także często uciekała od kartonów, sztalug i palety na wykłady z filozofii i historii, między innymi francuskiego katolickiego publicysty i pisarza Georgesa Goyau.

Dotychczas mój stosunek do wiary był czysto uczuciowy, jak to zresztą często bywa i dzisiaj u wielu ludzi. (…) Wtedy po raz pierwszy owionął mnie wielki dech chrześcijaństwa rzeczywistego. Zobaczyłam, że wiara to nie tylko majowe nabożeństwa lub złota legenda, ale najdoskonalszy system filozoficzny jaki kiedykolwiek wydał świat. Że nie tylko zapewnia zbawienie duszy, ale jest potężna siła żywotną, siłą realną, zdolną przeobrazić świat w królestwo Boże. Zofia Kossak miała już wtedy prawie 26 lat i niebawem wyszła za Stefana Szczuckiego, porzucając karierę utalentowanej artystki, wnuczki Juliusza i bratanicy Wojciecha Kossaków na rzecz statecznej żony i matki u boku administratora klucza folwarków na Wołyniu.

Los, życie i „fortuna” zadecydowały jednak inaczej:

Rozmyślanie na maj 2017

ISTOTA MSZY ŚWIĘTEJ

(ks. Ludwik Cichoń T. J., Eucharystia, Wyd. Księży Jezuitów Kraków 1921, s. 178-181)

Msza święta., pisze św. Bonawentura, jest tak pełna tajemnic jak morze jest pełne kropli, powietrze pełne pyłku, i jak firmament jest pełen gwiazd. Całe życie Chrystusa Pana jest w niej odzwierciedlone. Wszystkie obrzędy i modlitwy, którymi Kościół otoczył główny akt konsekracji, mają właściwe swoje znaczenie i są także stosowne do przypomnienia pewnych tajemnic życia Chrystusa Pana. Różne pod tym względem mogą być rozważania. Treść hymnu Gloria in excelsis na przykład przypomina śpiew aniołów przy narodzeniu Pana, offertorium – ofiarowanie Pana Jezusa w świątyni, czytanie epistoły i ewangelii – czas jawnego nauczania Jezusa, zmieszanie partykułki postaci chleba z winem – połączenie duszy Chrystusa Pana z ciałem przy zmartwychwstaniu. Sam tekst mszału przypomina szczególnie tajemnice śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia.

Właściwy akt ofiarny, czyli konsekracja, jest pamiątką¹ śmierci Pana Jezusa na krzyżu. Przez konsekrację spełnia się przede wszystkim prawdziwa bezkrwawa ofiara, która jednak jednocześnie jest pamiątką ofiary krzyżowej. To są istotne jej cechy, nieoddzielne od siebie. Pamiątka krwawej ofiary jest przedmiotowo wyrażona przez konsekrację podwójnej postaci, jak się poprzednio powiedziało. Jak bezkrwawa ofiara się opiera na krwawej i czerpie z niej całą swą skuteczność, tak też w urzeczywistnieniu swoim jest jej wyrazem. „W tajemnicy Mszy świętej przedstawiona jest śmierć jednorodzonego Syna Bożego” – mówi św. Grzegorz, a św. Paweł przypomina w dobitnych słowach Galatom: „Jezus Chrystus (…) jest między wami ukrzyżowany” (Gal 3, 1, por. 1 Kor 11, 26). Wszystko co Pan Jezus przedsiębrał w życiu, należało do dzieła odkupienia. Jednakowoż dokonanie nastąpiło dopiero przez śmierć na krzyżu. Dlatego bezkrwawa pamiątka tego dzieła ów główny moment wyrażać musi; obrazy reszty życia dodatkowo go ozdabiać mają.