Rozważanie dla III Zakonu FSSPX w Polsce na marzec 2023 r.

 

KRÓTKIE STRESZCZENIE BŁĘDÓW SOBOROWEJ EKLEZJOLOGII
cz. 2

(załącznik do listu otwartego, zwanego też
Manifestem biskupów,
abpa M. Lefebvre'a i bpa A. de Castro Mayera

do Jana Pawła II z 21 listopada 1983 r.)

 

 

II. Kolegialno-demokratyczny charakter władzy w Kościele

        Zachwiawszy jednością wiary, współcześni moderniści usiłują zachwiać jednością władzy i hierarchiczną strukturą Kościoła. Doktryna, wedle której kolegium biskupów w łączności z papieżem stanowi, w sposób zwyczajny i stały, drugi przedmiot najwyższej władzy w Kościele, zawarta już w soborowej konstytucji Lumen gentium, została dokładniej wyrażona w nowym Kodeksie Prawa Kanonicznego (kan. 336). Ta doktryna podwójnej najwyższej władzy stoi w sprzeczności  z nauczaniem i praktyką Magisterium Kościoła, szczególnie I Soboru Watykańskiego (DS 3055) i encykliki Leona XIII Satis cognitum. Jedynie papież posiada najwyższą władzę, której udziela w miarę jak uznaje to za konieczne i w nadzwyczajnych okolicznościach.

        Z tym błędem [podwójnej najwyższej władzy] wiąże się demokratyczna orientacja w Kościele, skoro źródłem władzy jest „lud Boży”, zdefiniowany w nowym prawie kanonicznym. Ten z kolei błąd, popełniony już przez jansenistów, został potępiony bullą Auctorem fidei Piusa VI (DS 2602).

           Przejawem tendencji do poszerzania uczestnictwa „mas” w rządach są synody i konferencje biskupów, rady duszpasterskie oraz liczne komisje rzymskie i narodowe, a także w zgromadzeniach zakonnych (por. I Sobór Watykański, DS 3601 oraz nowy KPK, kan. 447). Upadek autorytetu w Kościele jest źródłem panoszących się w nim anarchii i nieładu.

 

III. Fałszywe przyrodzone prawa człowieka

            Soborowa deklaracja o wolności religijnej Dignitatis humanae stwierdza, że każdy człowiek posiada przyrodzone prawo do wolności w dziedzinie religijnej, co stoi w sprzeczności z nauczaniem poprzednich papieży, którzy wyraźnie odrzucają podobne bluźnierstwo.

           

Rozważanie dla III Zakonu FSSPX w Polsce na luty 2023 r.

 

LIST OTWARTY, ZWANY TEŻ MANIFESTEM BISKUPÓW,
ABPA M. LEFEBVRE'A I BPA A. DE CASTRO MAYERA

DO JANA PAWŁA II Z 21 LISTOPADA 1983 R.

 

Ojcze Święty!

Pozwól nam z synowską szczerością przedstawić tych kilka refleksji.

Sytuacja Kościoła od 20 lat przypomina okupowane miasto. Z powodu samozniszczenia Kościoła tysiące księży i miliony wiernych żyją w zakłopotaniu i niepewności. Błędy zawarte w dokumentach II Soboru Watykańskiego, posoborowe reformy, a w szczególności reforma liturgiczna, błędne pojęcia rozpowszechniane przez oficjalne dokumenty oraz nadużycia władzy popełniane przez hierarchię szerzą wśród nich zamieszanie i niepokój. W tych bolesnych okolicznościach wielu traci wiarę, miłość słabnie, a idea prawdziwej jedności Kościoła w czasie i przestrzeni zanika.

Jako biskupi świętego Kościoła katolickiego i następcy apostołów jesteśmy głęboko poruszeni, widząc wszędzie tyle dusz zdezorientowanych, a jednak pragnących trwać przy wierze i moralności, zdefiniowanych oraz nauczanych zawsze i wszędzie przez Magisterium Kościoła. Nasze milczenie w takiej sytuacji oznaczałoby współuczestnictwo w złych uczynkach (2 J 11).

Dlatego widząc, że wszystkie nasze osobiste wysiłki podejmowane od 15 lat spełzły na niczym, czujemy się w obowiązku interweniować publicznie u Waszej Świątobliwości. Błagamy, by Wasza Świątobliwość uciekł się do władzy Następcy św. Piotra „umacniania braci w wierze” (Łk 22, 32) przekazanej nam wiernie przez apostolską Tradycję. W tym celu pozwalamy sobie dołączyć do tego listu wykaz głównych błędów, będących przyczyną owej tragicznej sytuacji, które to błędy zostały już zresztą potępione przez poprzedników Waszej Świątobliwości.

 

Oto ich lista, która jednak nie jest wyczerpująca:

Rozważanie dla III Zakonu FSSPX w Polsce na styczeń 2023 r.

„IDŹ DO ZIEMI IZRAELSKIEJ,

POMARLI BOWIEM CI, CO NA ŻYCIE DZIECIĘCIA CZYHALI” (Mt 2, 20)

 

I. Opatrzność Boża wyprowadza Świętą Rodzinę z Egiptu

Rozważmy, jak wiernie Bóg troszczy się w swej ojcowskiej miłości o swoich, jak strzeże ich, nie zapominając o nich nawet w ich największym opuszczeniu. Mogło by się wydawać jak by Bóg zapomniał o Świętej Rodzinie, która już kilka lat przebywała w pogańskim kraju. Jak swego czasu zjawił się anioł we śnie Józefowi i polecił mu z Maryją i Dzieciątkiem uciekać przed Herodem, tak teraz, gdy tyran umarł i nie istniały już żadne niebezpieczeństwa z jego strony dla Boskiego Dzieciątka, znowu zjawił się anioł Józefowi i polecił mu wracać do ojczyzny. Nie było już powodu, by przebywać dłużej w Egipcie, który to kraj poświęcił Jezus, aby kiedyś stał się krajem świętych i zaroił się rzeszą zakonników – eremitów i anachoretów.

 

Niekiedy wydaje się osobom bojaźliwym, że Bóg nie myśli o nich wcale, gdy są pogrążeni w utrapieniach. Tymczasem Bóg przez pozbawienie ich odczuwania swej obecności sprawia w ich duszach wielkie rzeczy. Dokonuje tego, że umierają w nich najniebezpieczniejsi wrogowie: egoizm, pycha, pożądliwość, opieranie się na ludziach; przez te uciski dopomaga właśnie ich duchowemu wzrostowi. Podobnie Chrystus przebywając w Egipcie wzrastał w mądrości i łasce. Bóg zawsze jest blisko nas, ale nigdy nie jest bliżej jak wówczas, gdy czujemy się osamotnieni i opuszczeni przez swoich bliskich. Gdy Bóg odrywa nas od wszystkiego, to znak, że chce nas zjednoczyć ze sobą.

 

Poznajmy wielkie pożytki, jakie wynikają dla nas z utrapień. O, jak wielkim dobrem i jak wielką korzyścią jest być pozbawionym wszelkich naturalnych podpór, a móc oprzeć się jedynie na Boskiej wszechmocy i łasce. Nie ma więc nigdy powodu do upadania na duchu, natomiast jest zawsze racja po temu, abyśmy pod wszechmocną ręką Bożą okazywali uległość. „Bliski jest Pan tym, którzy są strapionego serca” (Ps 33, 19).  

 

II. Opatrzność Boża towarzyszy Świętej Rodzinie w drodze do Nazaretu