KRÓTKIE STRESZCZENIE
BŁĘDÓW SOBOROWEJ EKLEZJOLOGII
cz. 2
(załącznik
do listu otwartego, zwanego też
Manifestem biskupów,
abpa M. Lefebvre'a i bpa A. de Castro Mayera
do
Jana Pawła II z 21 listopada 1983 r.)
II. Kolegialno-demokratyczny
charakter władzy w Kościele
Zachwiawszy jednością wiary,
współcześni moderniści usiłują zachwiać jednością władzy i hierarchiczną
strukturą Kościoła. Doktryna, wedle której kolegium biskupów w łączności z
papieżem stanowi, w sposób zwyczajny i stały, drugi przedmiot najwyższej władzy
w Kościele, zawarta już w soborowej konstytucji Lumen gentium, została
dokładniej wyrażona w nowym Kodeksie Prawa Kanonicznego (kan. 336). Ta
doktryna podwójnej najwyższej władzy stoi w sprzeczności z nauczaniem i praktyką Magisterium Kościoła,
szczególnie I Soboru Watykańskiego (DS 3055) i encykliki Leona XIII Satis
cognitum. Jedynie papież posiada najwyższą władzę, której udziela w miarę
jak uznaje to za konieczne i w nadzwyczajnych okolicznościach.
Z tym błędem [podwójnej najwyższej
władzy] wiąże się demokratyczna orientacja w Kościele, skoro źródłem władzy
jest „lud Boży”, zdefiniowany w nowym prawie kanonicznym. Ten z kolei błąd, popełniony
już przez jansenistów, został potępiony bullą Auctorem fidei Piusa VI
(DS 2602).
Przejawem tendencji do
poszerzania uczestnictwa „mas” w rządach są synody i konferencje biskupów,
rady duszpasterskie oraz liczne komisje rzymskie i narodowe, a także w
zgromadzeniach zakonnych (por. I Sobór Watykański, DS 3601 oraz nowy KPK, kan.
447). Upadek autorytetu w Kościele jest źródłem panoszących się w nim anarchii
i nieładu.
III.
Fałszywe przyrodzone prawa człowieka
Soborowa deklaracja o wolności
religijnej Dignitatis humanae stwierdza, że każdy człowiek posiada
przyrodzone prawo do wolności w dziedzinie religijnej, co stoi w sprzeczności z
nauczaniem poprzednich papieży, którzy wyraźnie odrzucają podobne bluźnierstwo.