Rozmyślanie na czerwiec 2017

SERCE PANA JEZUSA JEST SERCEM WALECZNEGO WODZA

(ks. Walerian Mrowiński T.J.,

Miesiąc czerwiec poświęcony Najświętszemu Sercu Pana Jezusa z przykładami dla ludu polskiego, Wydawnictwo Księży Jezuitów, Kraków 1922, wyd. X, s. 117-120)

Jest w zwyczaju u wszystkich narodów, że wodzowie po wielkich zwycięstwach świetne obchodzą triumfy, że wodzom stawia się pomniki, że ich zwycięstwa zapisują w kronikach narodu. Bracia Machabeusze, którzy w najtrudniejszych czasach z takim wielkim męstwem i poświęceniem walczyli za wiarę i niepodległość wybranego ludu, okryli się nieśmiertelną chwałą. W dwóch księgach Pisma świętego znajdujemy opis ich dziejów. A kiedy Dawid poraził olbrzyma Goliata, który bluźnił Imieniu Pańskiemu i urągał ludowi Bożemu, śpiewano mu pieśni, gdy wracał w triumfie: „Poraził Saul tysiąc, a Dawid dziesięć tysięcy” (1 Król 17, 7).

Pierwszeństwo jednak między wszystkimi wodzami należy się Panu Jezusowi. Żadne serce ludzkie nie dorównywało w męstwie, w dzielności, w poświęceniu Sercu Pana Jezusa. Żaden też zwycięzca nie obchodził większego triumfu niż Pan Jezus.

Inni zwycięzcy walczyli tylko przeciw nieprzyjacielowi jednego kraju, Pan Jezus walczył przeciw wrogowi całego rodzaju ludzkiego; inni odnosili korzyści i triumfy krótkotrwałe, Pan Jezus odniósł zwycięstwo na wieki. A to jak? Wskutek upadku pierwszego człowieka przyszła śmierć na świat, nie tylko śmierć ciała, ale co gorsza śmierć wieczna duszy. Ludzie sami, jęcząc w okrutnej niewoli, nie mogli się z niej uwolnić. Poganie nawet wołali: „Sam Bóg musi z nieba zstąpić, aby nas wybawić!”. Chrystus Pan umierając na krzyżu, zwyciężył świat, śmierć i szatana przeklętego oraz otworzył nam niebo. O Zbawicielu to powiedział umiłowany uczeń: „Zwyciężył Lew z pokolenia Judy” (Ap 5, 5), a św. Bonawentura: „Włócznia Longina odtrąciła miecz Cherubina, który nam bronił przystępu do raju”.

tr. Tomasz (Juliusz Łysiak)

Sprawa świętości w twórczości literackiej, 

w działalności publicystycznej i w życiu Zofii Kossak

W lecie 1914r. Zofia Kossak przyjechała na wakacje ze studiów malarskich w Szwajcarii, na które z powodu wybuchu wojny światowej miała już nigdy nie powrócić. Zresztą już rok wcześniej po kilkumiesięcznym pobycie w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych sama stwierdziła że „artystki” z niej nigdy nie będzie: Z Warszawy wróciłam przed dwoma tygodniami, mając „sztuki” wyżej uszu, a właściwie nie sztuki, ale samej zażydowszczonej szkoły, kolegów chuliganów okropnie kudłatych, koleżanek o przedziwnych obyczajach i całego tego milieu. Nigdy nie będzie ze mnie artystki, bo uczyć się trzeba, a w Warszawie, Paryżu czy Monachium „bohema” jest jednakowa.

W Szwajcarii także często uciekała od kartonów, sztalug i palety na wykłady z filozofii i historii, między innymi francuskiego katolickiego publicysty i pisarza Georgesa Goyau.

Dotychczas mój stosunek do wiary był czysto uczuciowy, jak to zresztą często bywa i dzisiaj u wielu ludzi. (…) Wtedy po raz pierwszy owionął mnie wielki dech chrześcijaństwa rzeczywistego. Zobaczyłam, że wiara to nie tylko majowe nabożeństwa lub złota legenda, ale najdoskonalszy system filozoficzny jaki kiedykolwiek wydał świat. Że nie tylko zapewnia zbawienie duszy, ale jest potężna siła żywotną, siłą realną, zdolną przeobrazić świat w królestwo Boże. Zofia Kossak miała już wtedy prawie 26 lat i niebawem wyszła za Stefana Szczuckiego, porzucając karierę utalentowanej artystki, wnuczki Juliusza i bratanicy Wojciecha Kossaków na rzecz statecznej żony i matki u boku administratora klucza folwarków na Wołyniu.

Los, życie i „fortuna” zadecydowały jednak inaczej:

Rozmyślanie na maj 2017

ISTOTA MSZY ŚWIĘTEJ

(ks. Ludwik Cichoń T. J., Eucharystia, Wyd. Księży Jezuitów Kraków 1921, s. 178-181)

Msza święta., pisze św. Bonawentura, jest tak pełna tajemnic jak morze jest pełne kropli, powietrze pełne pyłku, i jak firmament jest pełen gwiazd. Całe życie Chrystusa Pana jest w niej odzwierciedlone. Wszystkie obrzędy i modlitwy, którymi Kościół otoczył główny akt konsekracji, mają właściwe swoje znaczenie i są także stosowne do przypomnienia pewnych tajemnic życia Chrystusa Pana. Różne pod tym względem mogą być rozważania. Treść hymnu Gloria in excelsis na przykład przypomina śpiew aniołów przy narodzeniu Pana, offertorium – ofiarowanie Pana Jezusa w świątyni, czytanie epistoły i ewangelii – czas jawnego nauczania Jezusa, zmieszanie partykułki postaci chleba z winem – połączenie duszy Chrystusa Pana z ciałem przy zmartwychwstaniu. Sam tekst mszału przypomina szczególnie tajemnice śmierci, zmartwychwstania i wniebowstąpienia.

Właściwy akt ofiarny, czyli konsekracja, jest pamiątką¹ śmierci Pana Jezusa na krzyżu. Przez konsekrację spełnia się przede wszystkim prawdziwa bezkrwawa ofiara, która jednak jednocześnie jest pamiątką ofiary krzyżowej. To są istotne jej cechy, nieoddzielne od siebie. Pamiątka krwawej ofiary jest przedmiotowo wyrażona przez konsekrację podwójnej postaci, jak się poprzednio powiedziało. Jak bezkrwawa ofiara się opiera na krwawej i czerpie z niej całą swą skuteczność, tak też w urzeczywistnieniu swoim jest jej wyrazem. „W tajemnicy Mszy świętej przedstawiona jest śmierć jednorodzonego Syna Bożego” – mówi św. Grzegorz, a św. Paweł przypomina w dobitnych słowach Galatom: „Jezus Chrystus (…) jest między wami ukrzyżowany” (Gal 3, 1, por. 1 Kor 11, 26). Wszystko co Pan Jezus przedsiębrał w życiu, należało do dzieła odkupienia. Jednakowoż dokonanie nastąpiło dopiero przez śmierć na krzyżu. Dlatego bezkrwawa pamiątka tego dzieła ów główny moment wyrażać musi; obrazy reszty życia dodatkowo go ozdabiać mają.

Rozmyślanie na kwiecień 2017

OJCZE NASZ

(o. Bernardyn Goebel, Przed Bogiem. Rozmyślania na wszystkie dni roku,

Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1963, t. I, s. 649-652)

Modlitwa ustna ubiera w szatę słowa mowę serca do Boga. Słowa modlitwy często formułujemy sami. To język pierwotny modlitwy, wyraz naszego serca, dlatego cenny wobec Boga, choć może czasem prosty i nieudolny. Często jednak posługujemy się w swoim ubóstwie słowami modlitwy otrzymanymi od innych. Gotowe teksty modlitewne mogą być wyborną szkołą modlitwy, mogą nas uczyć co i jak trzeba mówić Bogu. Odnosi się to przede wszystkim do modlitw zawartych w Piśmie św., a głównie do „Ojcze nasz”.

1. Wzniosłe pochodzenie Modlitwy Pańskiej

Duch Święty obdarzył nas wspaniałymi wzorami modlitw w natchnionym Słowie Bożym. Pomyślmy tylko o psalmach i pieśniach Starego Testamentu, o Magnificat, Benedictus i Nunc dimittis Ewangelii, o licznych modlitwach rozsianych po listach pawłowych. Tak otwierały się przed Bogiem serca wielkich mężów modlitwy, pod wpływem Tego, który jeden wie jak trzeba się modlić w Duchu Bożym i który błaga za nas wzdychaniem niewymownym (Rz 8, 26). Pod natchnieniem Ducha Świętego zostały te słowa spisane, abyśmy z nich się uczyli.

Znajdujemy jednak w Ewangeliach taką modlitwę, którą nazywamy po prostu Modlitwą Pańską. Sam Pan Jezus nauczył nas jej i dodał wyraźnie: „Tak modlić się będziecie” (Mt 6, 9). Blask ciągłego zjednoczenia z Bogiem unosił się zawsze nad postacią Jezusa i rozjaśniał ją. Zwłaszcza wtedy, gdy po długich godzinach modlitwy wracał między uczniów. W takiej chwili uczniowie zwrócili się do Pana z prośbą: „Panie, naucz nas modlić się!” (Łk 11, 1). Odpowiedź Jezusa brzmiała: „Tak się modlić będziecie: Ojcze nasz, ktoryś jest w niebie” (Mt 6, 9-13). Prawdopodobnie rozegrała się ta scena na Górze Oliwnej, gdzie Pan Jezus lubił się modlić (J 18, 2). Od wieku IV wznosi się tam kościół. Na wewnętrznych ścianach krużganku otaczającego kościół jest wyryte „Ojcze nasz” na tablicach w 32 językach. Tu chyba Syn Boży wypowiedział po raz pierwszy tę modlitwę, którą tysiące ludzi przez wieki będą za Nim powtarzać. Ten, co nas uczynił dziećmi Bożymi, włożył nam również w usta słowa, jakimi mamy zwracać się do Ojca w niebie. Jakże czcigodna jest ta modlitwa, dzięki swemu boskiemu pochodzeniu! (…)

Rozmyślanie na marzec 2017

OSTATNIE NIEBEZPIECZEŃSTWO, NA KTÓRE PRAGNIEMY WSKAZAĆ, TO…

(August kard. Hlond, Na straży sumienia narodu,

Inicjatywa Wydawnicza „Ad astra” Warszawa 1999, s. 115-116)

W 1934 r. wielki prymas Polski, August kard. Hlond pisał:

„…pewne zorganizowane i luźne grupy wolnomyślicielskie uprawiają otwarcie tak zwane zbliżenie ideowe, czyli uczą myśleć po bolszewicku, szerzą bolszewicki sposób zapatrywania się na życie, na społeczność, na religię i etykę. Według ich nie ma w komunizmie nic takiego, co by nas zasadniczo zrażać lub odstraszać mogło. Owszem, twierdzą, że z treścią bolszewizmu można by się przy pewnych zastrzeżeniach i poprawkach pogodzić, a nawet należałoby czym prędzej komunizm w Polsce wprowadzić, jako niezawodne lekarstwo na wszystkie niedomagania życia polskiego. Bo bolszewizm, według nich, to wyższy stopień kultury i postępu, na którym ludzkość będzie inna niż dzisiaj, bo doskonalsza, swobodna, szczęśliwa. Więc należy się wyleczyć z uprzedzeń, oswoić się z tym objawieniem ze wschodu i jak najszybciej je wprowadzić. To a nie co innego znaczy zbliżenie kulturalne, szerzone nie tylko konspiracyjnie przez agentów przewrotu światowego, ale krzewione otwarcie i publicznie przez pisma i przez legalne, znane organizacje. Przed tą propagandą komunizmu najusilniej Was przestrzegam. Ideologię bolszewicką należy bezwzględnie odrzucić, chociażby tylko dla jej wojowniczego stosunku do Boga i religii oraz dla sprzecznej z prawem bożym i naturalnym etyki ogólnej, społecznej i rodzinnej. Komunizm żadnego narodu nie uszczęśliwi, bo jest w swych założeniach niezgodny z naturą ludzką. A chociaż mógł dokonać niejednego dzieła w dziedzinie techniki, to to zawsze pozostanie jego hańbą, że znaczył swój pochód niesłychanym terrorem i nieopisanymi bezeceństwami. Komunizm jest w dalszym ciągu najgroźniejszym niebezpieczeństwem dl kultury świata i normalnego rozwoju ludzkości. Bolszewizm pozostaje nadal zarazą, przed którą chronić się powinny państwa i narody”.

Warto przypomnieć te słowa dziś mimo że komunizm w swojej osnowie symbolicznej zniknął w Polsce z życia publicznego. Symbolika komunistyczna zasadniczo zniknęła, ale nie zniknęła ta wrogość do religii katolickiej, która stanowi kręgosłup komunizmu. Występuje dziś tylko w innej ideowej otoczce. By się o tym przekonać wystarczy w wyżej przytoczonym fragmencie mowy prymasa Hlonda zamienić słowo „komunizm” czy „bolszewizm” słowem „liberalizm” i wprowadzić drobne korekty, a następnie przypomnieć sobie jaki otacza nas dziś świat.

Rozmyślanie na luty 2017

O PRAWDZIWEJ MIŁOŚCI BOGA

(bł. Rafał Kalinowski*, Świętymi bądźcie! Konferencje i teksty ascetyczne,

Wydawnictwo OO. Karmelitów Bosych Kraków 1987, s. 40-41)

(1) Pan nasz Jezus Chrystus, Zbawiciel nasz, przed swym wniebowstąpieniem, przy rozstaniu się ze swymi uczniami, ostatnie swe pytanie postawił Piotrowi świętemu, zapytując go tymi słowy: „Szymonie Janów, czy miłujesz mię?” A nie zadowalając się jedną odpowiedzią; „Ty wiesz, iż Cię miłuję!” (J 21, 15) – po trzykroć pytanie powtórzył. Podobnie postępuje Zbawca nasz i z każdym z nas, gdy zagląda do serca naszego, badając w skrytości, o ile w codziennym biegu życia naszego przekładamy miłość ku Niemu nad wszystko, co nas otacza i co we wnętrzu duszy naszej budzić się może.

(2) Niezależnie od tych pojedynczych nawiedzin, dla odrodzenia w nas prawdy, iż rzeczywisty dowód miłości spoczywa na wykonywaniu woli Jego świętej, powołuje nas Pan Jezus przez Kościół święty do głośnego wyznania, na wzór wyznania Piotra świętego, dwukrotnie w ciągu roku przez odnowienie ślubów niegdyś Mu złożonych. – Do tego też i święty apostoł Piotr zmierza, wzywając w Liście swym do nowo nawróconych chrześcijan w Małej Azji: „Którzy przezeń (tj. przez Chrystusa Pana) wiernymi jesteście Bogu, aby wiara i nadzieja wasza w Bogu była, oczyściwszy dusze wasze w posłuszeństwie miłości” (por. 1 P 1, 19-22). – Chcąc przez ten wyraz: „w posłuszeństwie miłości” okazać, by miłość nie w samym uczuciu, lecz w wykonywaniu spraw Bożych tkwić mogła.

Trzy istnieją oznaki posłuszeństwa miłości:

1. Chętny zwrot myśli ku Bogu,

2. Chętna ofiarność,

3. Chętne znoszenie cierpienia.

Rozmyślanie na styczeń 2017

BOLESNA WIELKOŚĆ MATEK

(na podstawie książki o. M. A. Bellouarda OP pt. Odpowiedzi Chrystusa na pytania ludzi,

Wydawnictwo Apostolstwa Modlitwy Kraków [1938])

Macierzyństwo jest w religii katolickiej otoczone szczególnym szacunkiem. Żadna religia nie otoczyła macierzyństwa takim szacunkiem jak religia katolicka; żadna cywilizacja – jak cywilizacja łacińska. Macierzyństwo jest tyleż wielkie, ileż nieuchronnie połączone z boleścią. Dziś ludzie tego nieuchronnego związku między wielkością i boleścią macierzyństwa nie rozumieją i dlatego rodzi się w chrześcijańskich rodzinach coraz mniej dzieci. Boleść matek ma charakter fizyczny i duchowy w postaci cierpień ukrytych, trosk, niepokojów, zmartwień związanych z dziećmi. Spośród wszystkich matek na ziemi macierzyństwo Najświętszej Maryi Panny było największe i najboleśniejsze. Żadna z matek z powodu swego macierzyństwa nie była tak szczęśliwa jak Maryja, ale też żadna nie była dotknięta taką boleścią jak Maryja. „Przez słowa nasze – pisał o. Bellouard – nie mamy zamiaru odbierać z góry odwagi tym, które mają zostać matkami, ani poruszać w sercach starszych matek miecza bolesnych wspomnień, ale pragniemy pouczyć jedne i drugie, na czym polega ich wielkość, pomóc im lepiej ją zrozumieć, a tym samym ułatwić im znoszenie cierpienia i osiągnięcie tej wielkości”. Niniejsze rozmyślanie ukazuje się na stronie III Zakonu z myślą głównie o naszych tercjarkach, ale jest jeszcze jedna racja. Otóż ma przypomnieć tercjarzom będącym mężami i ojcami o sprawach istotnych nie tylko dla poszczególnych rodzin, ale także dla Kościoła i narodu. Od stanu rodzin bowiem zależy w znacznym stopniu los tych dwóch wielkich społeczności.

„Prawdziwa boleść macierzyńska – pisał o. Bellouard – wszystkich matek, podobnie jak boleść Najświętszej Dziewicy polega na bolesnej utracie dziecięcia. Cierpią, że nie mogą go dłużej zachować przy sobie, bo nie mają ochoty ani siły, aby pozwolić mu odejść; że muszą zrzec się drogiego im skarbu na korzyść drugich, nie wiedząc czy go kiedy i w jakim stanie znowu odzyskają. Cierpią wydając na świat i to jest już pierwsze rozstanie. Dalsze nastąpią później… przez cały ciąg życia… Posiadają je tylko naprawdę dla siebie i z sobą wtedy, gdy noszą je w swym łonie. Potem dzieci nie czynią nic innego tylko – odchodzą, aby znów powrócić, lub nie powrócić wcale, aż wreszcie przez śmierć odchodzą bezpowrotnie”.