WSPOMNIENIE PEWNEJ WAŻNEJ AUDIECNJI
W dniu 11 września 1976 r. pap. Paweł VI udzielił audiencji abp. Marcelemu Lefebvre'owi. Nasz Założyciel tak wspominał to wydarzenie:
„Ojciec Święty był z początku raczej poddenerwowany, można nawet powiedzieć – w pewien sposób rozgorączkowany i gwałtowny. Było po nim widać, że jest dotknięty do żywego i mocno urażony tym, co czynią, co my wszyscy czynimy. Zwrócił się do mnie: «Osądzasz mnie, Ekscelencjo, wyrokujesz o mnie! Jestem dla ciebie modernistą! Protestantem! To niedopuszczalne! Źle postępujesz! Nie możesz tak dłużej. Powodujesz prawdziwy skandal w Kościele...!» i tak dalej. Wszystko to było powiedziane w tonie najwyższego zdenerwowania. Ja, naturalnie, cały ten czas milczałem.
Potem rzekł mi: «Mów teraz, no proszę, mów. Co masz Ekscelencjo, do powiedzenia?».
Odpowiedziałem mu wtedy: «Nie przybywam tu jako przywódca tradycjonalistów. To Wasza Świątobliwość tak mnie nazwał. Jestem tylko katolikiem, księdze, biskupem pomiędzy milionami katolików, pomiędzy tysiącami księży i bez wątpienia także pomiędzy innymi biskupami. Wszyscy jesteśmy rozdarci w naszych sumieniach, w naszych duszach, w naszych sercach. Z jednej strony pragniemy całkowicie podporządkować się Waszej Świątobliwości, podążać za Waszą Świątobliwością, a wszystko to bez najmniejszego nawet zastrzeżenia wobec osoby Waszej Świątobliwości. Z drugiej jednak strony zdajemy sobie sprawę, że kierunek, w jakim Stolica Apostolska podąża od czasów soboru, oddala nas od dzieła wielkich poprzedników Waszej Świątobliwości. Cóż zatem powinniśmy uczynić? Znajdujemy się w takim położeniu, że do wyboru pozostają nam jedynie dwie drogi: albo nawiązać do poprzedników Waszej Świątobliwości, albo też zerwać z nimi i przyłączyć się do Waszej Świątobliwości. To olbrzymie, niepojęte dla katolika rozdarcie. I nie ja je spowodowałem, nie jest to ruch przeze mnie powołany do życia; to uczucie wypływające z serc wiernych, milionów wiernych, których nawet nie znam. Nie wiem także, jak oni są liczni. Są jednak na całym świecie, wszędzie. Wszyscy zaniepokojeni tym trwającym już od 10 lat rujnowaniem naszego Kościoła, obracaniem w zgliszcza coraz większych połaci kościelnego życia. Proszę spojrzeć na przykłady: istnieje w ludziach pewne przekonanie, wewnętrzne przekonanie, leżące u podstaw wszystkich ich działań, wszystkich myśli i czynów. Tego przekonania ludzie nie chcą już i nie mogą zmienić, ponieważ stało się ono ich wyborem. Zdecydowali się na dochowanie wierności Tradycji, stając za tymi, którzy tę Tradycję podtrzymują. Proszę spojrzeć na siostry zakonne, które spotkałem przed dwoma dniami. Wspaniałe, godne tego miana siostry zakonne, zachowujące nakazy życia zakonnego, wychowujące powierzone im dzieci tak, jak życzą sobie tego ich rodzice. Wielu rodziców powierza tym siostrom swoje pociechy, wiedząc, że otrzymają one dobre katolickie wychowanie. To siostry, które zachowały swój strój zakonny, a ponieważ dochowały wierności modlitwie [Mszy św.] wszech czasów i katechizmowi wszech czasów, zostały ekskomunikowane, a ich przełożona zdjęta ze stanowiska. Pięciokrotnie przybywał do nich ich biskup, żądając rezygnacji ze stroju duchownego, jako że zastały przeniesione w szeregi laikatu. Ludzie, którzy widzą podobne rzeczy, przestają je rozumieć. A jednocześnie zakonnice, które zrezygnowały ze swego stroju, które wystawiły się na całą próżność i pokusy tego świata, nie przestrzegając już nakazów własnej reguły, właśnie zostały oficjalnie uznane przez Episkopaty i tym nie czyni się najmniejszych zarzutów. Prości chrześcijanie, ludzie z ulicy, którzy widzą podobne rzeczy, nie mogą przejść nad nimi do porządku dziennego. Wśród księży sytuacja wygląda identycznie. Dobrzy księża, odprawiający Mszę, modlący się, przesiadujących w konfesjonałach, wykładający prawdziwą naukę, nawiedzający chorych, noszący sutanny, księża, którzy cieszą się poważaniem i szacunkiem swych parafian, z powodu wierności i przywiązaniu do rytu mszalnego swej prymicji [rytu tradycyjnego] do katechizmu wszech czasów, ci księża są narażeni niczym przestępcy na hańbiące kary, są ekskomunikowani. Lecz ci księża, którzy podejmują pracę w fabrykach, odrzucają sutannę, by nie wiedziano, kim naprawdę są, głoszący rewolucję, ci są oficjalnie akceptowani i nikt nie ośmieli się niczego im powiedzieć. W moim przypadku jest tak samo. Usiłuję wykształcić księży, dobrych księży, takich, jacy bywali kształceni wcześniej. Mamy wiele powołań, ci młodzi ludzie są podziwiani przez ludność, wszędzie gdzie się pojawią, czy to w pociągach, czy w metrze, są pozdrawiani, gratuluje im się noszenia duchownego stroju, ich postawy – a ja zostałem suspendowany a divinis! Lecz ci biskupi, którzy nie mają już ani jednego seminarzysty, ani jednego młodego księdza, którzy nie mają już nic albo też dysponują co najwyżej seminariami, które nie potrafią już wykształcić dobrych księży, tym nie mówi się ani słowa! Niech Wasza Świętobliwość zrozumie, że prosty chrześcijanin, porzucony chrześcijanin jasno to rozpoznał. On już się zdecydował, nie będzie więcej przyglądał się w spokoju. Miarka się przepełniła. Sytuacja w Kościele staje się nie do zniesienia».
(…)
Po
czym rzekłem dalej: «Ojcze Święty, za Twym pozwoleniem będę
mówił dalej: rozwiązanie tego problemu leży w rękach Waszej
Świątobliwości. Nie trzeba robić nic innego, jak tylko powiedzieć
biskupom: 'Przyjmijcie w duchu braterstwa, wyrozumiałości i miłości
wszystkie te grupy tradycjonalistów, które pragną zachować dawne
modlitwy, dawne sakramenty, dawny katechizm. Przyjmijcie ich,
udostępnijcie im miejsca w celu sprawowania kultu, zjednoczcie się
z nimi w taki sposób, by mogli się oni modlić, by mogli pozostać
w łączności z wami, byście pozostali w duchowym związku z ich
biskupem'. Wasza Świątobliwość skieruje tylko jedno słowo do
biskupów, a znowu zapanuje porządek, znikną nasze problemy.
Wszystko powróci do normy. Dla mnie i moich seminarzystów nie
byłoby niczym trudnym odwiedzić biskupów i prosić ich, by
zezwolili na osiedlenie się księży Bractwa w ich diecezji.
Wszystko uregulowałoby się samo z siebie. Chętnie podjąłbym
współpracę z jakąś komisją, którą Wasza Świątobliwość
wyłoniłby spośród członków Św. Kongregacji ds. Osób
Zakonnych, a która mogłaby odwiedzić moje seminaria. Lecz
naturalnie, nadal pragniemy i będziemy pragnąć służyć Tradycji.
Bardzo chciałbym powtórnie nawiązać normalne , oficjalne stosunki
ze Stolicą Apostolską i Świętymi Kongregacjami. Nie życzę sobie
niczego ponadto». Odpowiedział mi na to: «Muszę się nad tym
zastanowić, muszę się pomodlić, muszę zasięgnąć opinii
Konsystorza oraz Kurii. Teraz nie mogę udzielić ci, Ekscelencjo,
odpowiedzi. Zobaczymy». Potem rzekł do mnie: «Pomódlmy się
razem», ja zaś: «Bardzo chętnie, Ojcze Święty»”.
(z: Aby Kościół trwał. Arcybiskup Marcel Lefebvre w obronie Kościoła i papiestwa. Dokumenty z lat 1971-1990, Te Deum Warszawa 2011, s. 78-83)
