JEZUS, NASZ PRZEWODNIK I OBROŃCA
Niektórzy ludzie myślą, że Bóg jest tak wielki, iż nie raczy patrzeć na nas, na nasze poczynania i nasze losy. Ale On, który nie uznał za niegodne swego majestatu nas stworzyć, nie uważa, aby Mu uwłaczało czuwanie nad nami i nawiedzanie nas. Mówi sam o sobie w Ewangelii: „Czyż nie sprzedają pięciu wróbli za dwa asy? A przecież o żadnym z nich Bóg nie zapomina. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli”. Od całej wieczności [odwiecznie] postanowił, że nas stworzy. Określił cały nasz los – a jeśli nie postanowił, że na pewno mamy pójść do nieba, to dlatego, że mamy wolną wolę i przez samo założenie naszej natury umieścił On tę sprawę częściowo poza zasięgiem swojej mocy, gdyż my musimy wnieść nasz własny wkład, aby osiągnąć niebo. Ale poza tym uczynił wszystko. Umarł za nas na krzyżu, abyśmy, jeśli możliwe jest nasze zbawienie, byli zbawieni. I przywołuje nas z miłością, prosząc, abyśmy przyjęli dobrodziejstwa Jego zasługującej i najdrogocenniejszej krwi. A tych, którzy Mu ufają, otacza szczególną opieką. Wyznacza dla nich cały bieg ich życia, określa wszystkie wydarzenia, jakie mają ich spotkać; prowadzi ich taką drogą, aby zapewnić im zbawienie; daje im właśnie tyle zdrowia, bogactwa, przyjaciół, ile ich mieć jest dla nich najlepiej; zsyła na nich udręki tylko wtedy, gdy to jest potrzebne dla ich dobra, nigdy się na nich nie gniewa. Wymierza im taka liczbę lat, jaka jest dla nich dobra, i w taki sposób wyznacza godzinę ich śmierci, aby aż do niej zdołali wytrwać.
Módlmy się za siebie w intencji wszystkich naszych potrzeb.
Panie mój i Zbawco, w Twoich ramionach jestem bezpieczny, trzymaj mnie przy sobie, a niczego nie będę się lękał; jeślibyś mnie opuścił, nie ma dla mnie żadnej nadziei. Nie wiem, co mi się jeszcze zdarzy, zanim umrę. Nie wiem nic o przyszłości, ale polegam na Tobie. Proszę Cię, abyś dawał mi to, co jest dla mnie dobre; proszę Cię, abyś zabrał mi wszystko, co może być niebezpieczne dla sprawy mojego zbawienia; nie proszę Cię, abyś uczynił mnie bogatym, ani byś mnie uczynił bardzo biednym; wszystko to zostawiam Tobie, bo Ty wiesz, a ja nie wiem. Jeśli ześlesz mi ból albo smutek, daj mi też łaskę, abym mógł je dobrze znosić – ustrzeż mnie od niecierpliwości i samolubstwa. Jeśli dasz mi zdrowie i siłę, i powodzenie w tym świecie, spraw, abym zawsze miał się na baczności i aby te dary nie odwiodły mnie od Ciebie. O Ty, który umarłeś za mnie na krzyżu, właśnie za mnie, chociaż jestem takim grzesznikiem, spraw, abym Ciebie poznał, wierzył w Ciebie, kochał Ciebie, służył Tobie; abym zawsze pragnął rozszerzenia Twojej chwały; żył w Tobie i dla Ciebie; dawał dobry przykład wszystkim wokół mnie; spraw, abym umarł w takiej porze i w taki sposób, jak będzie najlepiej dla Twojej chwały i dla mojego zbawienia.
(z: John Henry Newman, Rozmyślania i modlitwy. Sen Geroncjusza, IW Pax warszawa 1985, s. 261-262)
