Wykład ks. Nely`ego wygłoszony podczas spotkania tercjarzy, kwiecień 2010- część II

Arcybiskup Lefebvre zakładając Bractwo Kapłańskie św Piusa X wyznaczył mu posłannictwo- pracę na rzecz formacji i utrzymania katolickiego kapłaństwa i naprawiania kryzysu Kościoła. Największą przeszkodą jest upadek ludzkiej natury, jej ułomność, brak wierności łasce otrzymanej od kapłanów- więc przyczyna upadków znajduje się w nas, naszej ułomności i niewierności. Pan Bóg powierzając zadanie udziela także łaskę aby je dobrze wypełnić. Sakramenty pomnażają łaskę uświęcającą i dają łaski sakramentalne, nie moglibyśmy przyjąć sakramentów gdybyśmy nie byli pewni, że mamy łaskę która nam w tym pomoże. Pamięć o tym, że bez Pana Jezusa nic nie możemy zachowuje nas w podporządkowaniu się woli Bożej. Do zachowania tego, co daje nam Bóg potrzebna jest wiara i łaska Boża. Dopóki dusza jest w stanie łaski jest święta, bo mieszka w niej Trójca Święta- to jest godność ludzka, obecność Boga w duszy. Łaska to życie samego Boga, przez które staliśmy się uczestnikami Jego natury, dlatego łaskę trzeba rozwijać.

Miłość bliźniego jest termometrem naszej miłości do Boga. Miłość Boga jest nadprzyrodzona, jeśli wchodząc w konflikt z miłością ludzka zwycięża. Wszystkie nasze czynności powinny być wykonywane przez wiarę, jej oczami, w jej świetle. Jeżeli patrzymy na coś bolesnego oczami doczesnymi, ludzkimi, to budzi się gniew, bunt, jeśli zaś patrzymy oczami wiary widzimy, że Bóg dopuszcza to dla naszego dobra i wtedy łatwiej jest to znieść. Święty Pius X definiuje charakter kapłaństwa jako uczestnictwo w jedynym kapłaństwie Jezusa Chrystusa. Kapłan, który rozważa charakter kapłaństwa odnosi je do Boga- człowieka, w którym zjednoczone są dwie natury. Wcielenie to namaszczenie Arcykapłana, kapłan zaś uczestniczy w tym kapłaństwie. Trzeba rozróżnić charakter kapłaństwa i łaski towarzyszące temu sakramentowi. Przez charakter człowiek jest kapłanem, przez łaskę będzie dobrym kapłanem. Niezależnie od tego, czy człowiek jest dobrym czy złym kapłanem sakramenty sprawowane są ważnie, ponieważ wtedy działa Chrystus. Charakter kapłaństwa upoważnia i wymaga by kapłan uświęcał wiernych. Kapłan posiada trzy funkcje: modlitwę, głoszenie ewangelii, udzielanie sakramentów. Jest on mężem modlitwy- tylko przez zjednoczenie z Bogiem czerpie miłość do dusz, możliwość ich uświęcania. Najpierw jest modlitwa, czyli wyjednanie łask, potem ewangelizacja, która przygotowuje dusze do przyjęcia przez nie sakramentów. Kapłan otrzymuje władzę nad Mistycznym Ciałem, jego sposób życia ma ogromne skutki w życiu wiernych, nie jest on kapłanem dla siebie lecz dla innych. Jeżeli ktoś uratuje duszę grzesznika od śmierci duchowej, ratuje przez to swoją duszę i zmazuje wiele swoich grzechów.
Charakter kapłaństwa jest związany z jego istotą. Kapłaństwo to ofiara z własnego egoizmu, własnych interesów, jest to możliwe dzięki łaskom. Jeśli człowiek się zaangażuje, Bóg również- jeżeli człowiek odpowiada na łaski, Bóg daje więcej łask. Bóg jest wierny zawsze, człowiek nie. Żeby ratować bliźnich musimy zacząć od siebie. Kapłan jest jakby ambasadorem Chrystusa, posiadającym Jego władzę. Kapłan powinien żyć we wspólnocie, a nie w samotności, gdyż samotność to upadek. Charakter, który kapłan otrzymuje przy sakramencie musi być realizowany zawsze, w każdym momencie, nie ma żadnej chwili kiedy kapłan nie byłby kapłanem. Sutanna wyraża publiczny, powszechny charakter kapłaństwa, tożsamość kapłana. Kapłan musi pokazać siebie jako kapłana, sutanna wyraża jego obowiązki i charakter, pokazuje przedstawiciela Chrystusa. Kapłan nie mówi we własnym imieniu, lecz w imieniu tego, który go posłał, dlatego jest drugim Chrystusem.